W dzisiejszym artykule przyjrzymy się bliżej trichotillomani, czyli chorobie z grupy zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych, będącą na pograniczu trychologii oraz psychiatriii.
Trichotillomania, zwana również zaburzeniem rwań włosów, to choroba psychiczna polegająca na niekontrolowanym wyrywaniu włosów z głowy, brwi, rzęs, a nawet z innych części ciała. Choć może wydawać się niegroźna, jest to schorzenie, które znacząco wpływa na jakość życia osób dotkniętych tym problemem.
Głównym objawem trichotillomanii jest nieodparta potrzeba wyrywania włosów, która często pojawia się w sytuacjach stresowych lub emocjonalnych. Osoby z tym zaburzeniem mogą doświadczać uczucia ulgi po wyrywaniu włosów, ale później często odczuwają wstyd, zażenowanie i poczucie winy. Diagnoza trichotillomanii opiera się na obserwacji objawów i ich trwałości.
Trichotillomania jest schorzeniem wieloczynnikowym, gdzie rolę odgrywają zarówno czynniki genetyczne, jak i środowiskowe. Czynniki stresogenne, zaburzenia emocjonalne, czy też traumatyczne przeżycia mogą przyczynić się do rozwoju tego zaburzenia.
Skutki trichotillomanii mogą być zarówno fizyczne, jak i emocjonalne. Fizyczne obejmują powstanie przerzedzeń w owłosieniu, blizny na skórze głowy, a nawet infekcje skóry. Skutki emocjonalne to natomiast spadek samooceny, problemy z integracją społeczną, czy nawet depresja i lęki.
Leczenie trichotillomanii obejmuje terapię behawioralną, terapię poznawczo-behawioralną, a także farmakoterapię. Terapia behawioralna, w tym terapia poznawczo-behawioralna, jest najczęściej stosowaną metodą leczenia, która ma na celu zmianę zachowań związanych z wyrywaniem włosów.